ความแตกต่างทางโครงสร้างของภาษาไทยกับภาษาอังกฤษที่มีผลต่อการแปล

          ความแตกต่างทางโครงสร้างของภาษาไทยกับภาษาอังกฤษที่มีผลต่อการแปล

                โครงสร้างเป็นสิ่งสำคัญต่อการเรียนรู้ภาษาหรือการใช้ภาษา ที่เราพูดสื่อสารกันรู้เรื่องเพราะเราเข้าใจโครงสร้างของภาษา โครงสร้างจะเป็นตัวบอกว่าเราจะนำคำศัพท์คำไหนมาเรียงกันจึงจะทำให้เข้าใจของผู้ที่เราสื่อสารด้วย ในการใช้ภาษาถ้าเราไม่เข้าใจโครงสร้างของภาษานั้น เราจะล้มเหลวในการสื่อสาร คือ ฟังหรืออ่านไม่เข้าใจและพูดหรือเขียนให้คนอื่นเข้าใจไม่ได้

1.ชนิดของคำและประเภททางไวยากรณ์ที่สำคัญ

          ชนิดของคำ เป็นสิ่งที่สำคัญในโครงสร้างเพราะเมื่อเราสร้างประโยคเราต้องนำคำมาร้อยเรียงกันให้เกิดความหมายที่ต้องการสื่อให้ถูกต้องตามหลักไวยากรณ์

          ประเภททางไวยากรณ์ หมายถึงลักษณะที่สำคัญในไวยากรณ์ของภาษาใดภาษาหนึ่ง ซึ่งมักสัมพันธ์กับชนิดของคำ

1.1           คำนาม

เมื่อเปรียบเทียบคำนามในภาษาไทยกับภาษาอังกฤษพบว่าประเภททางไวยากรณ์ที่เป็นลักษณะสำคัญหรือลักษณะที่มีตัวบ่งชี้ในภาษาไทย ซึ่งจะมีลักษณะทางไวยากรณ์หรือตัวบ่งชี้ที่ต่างกัน

1.1.1   บุรุษ(person) เป็นประเภททางไวยากรณ์ที่บ่งบอกว่าคำนามหรือสรรพนามที่นำมาใช้ในประโยคหมายถึง ผู้พูดผู้ฟังและผู้ที่ถูกกล่าวถึง

-         ภาษาอังกฤษแยกสรรพนามตามบุรุษอย่างชัดเจน

-         ภาษาไทยแยกได้ไม่ชัดเจนเพราะบางคำใช้ได้หลายบุรุษ

1.1.2   พจน์(number) เป็นประเภททางไวยากรณ์ที่บ่งบอกจำนวน ว่าเป็นจำนวนเพียงหนึ่งหรือจำนวนมากกว่าหนึ่ง

-         ภาษาอังกฤษมีการแบ่งพจน์โดยใช้ตัวกำหนด a/an

-         ภาษาไทยไม่มีการแยกสรรพสิ่งตามจำนวน

1.1.3   การก(case) เป็นตัวบ่งชี้คำนามนั้นๆว่ามีบทบาทอะไร

-         ภาษาอังกฤษ การกของคำนามมักแสดงด้วยการเรียงคำ

-         ภาษาไทยไม่มีการเติมหน่วยท้ายคำ แต่มีการเรียงคำที่ต่างจากภาษาอังกฤษ

1.1.4 นามนับได้กับนามนับไม่ได้ (countable and uncountable nouns)

                   คำนามในภาษาอังกฤษที่ต่างจากภาษาไทยคือ การแบ่งเป็น นามนับได้และนับไม่ได้

-         ภาษาอังกฤษแยกความแตกต่างระหว่างคำนามได้

-         ภาษาไทย คำนามทุกคำนับได้

1.1.4   ความชี้เฉพาะ (definiteness) คือ การแยกความแตกต่างระหว่างนามชี้เฉพาะกับนามไม่ชี้เฉพาะ

-         ผู้พูดภาษาอังกฤษต้องหัดแยกแยะตั้งแต่เริ่มพูด

-         ผู้พูดภาษาไทยไม่มีการแยกความแตกต่าง

1.2           คำกริยา

คำกริยาเป็นหัวใจของประโยค การใช้กริยาซับซ้อนกว่าการใช้คำนาม เพราะมีประเภททางไวยากรณ์ต่างๆเข้ามาเกี่ยวข้องหลายประเภท

1.2.1   กาล( tense )

-         คำกริยาในภาษาอังกฤษต้องแสดงกาลเสมอ ทั้งอดีตและปัจจุปัน

-         ภาษาไทยไม่ถือว่ากาลเป็นเรื่องสำคัญ

1.2.2   การณ์ลักษณะ(aspect) คือลักษณะของการกระทำ หรือเหตุการณ์

-         ในภาษาอังกฤษ ได้แก่ การณ์ลักษณะต่อเนื่อง หรือการณ์ลักษณะดำเนินอยู่และการณ์ลักษณะเสร็จสิ้น

-         ในภาษาไทยจะมีคำว่า กำลัง อยู่ แล้ว ในการแสดงการณ์ลักษณะนี้

1.2.3   มาลา(mood) คือประเภททางไวยากรณ์ที่ใช้กับกริยา มีหน้าที่แสดงว่าผู้พูดมีทัศนคติต่อเหตุการณ์หรือเรื่องที่พูดอย่างไร

-         มีมาลาในภาษาอังกฤษ

-         ไม่มีมาลาในภาษาไทย

1.2.4   วาจก(voice) เป็นตัวบ่งชี้ความสัมพันธ์ระหว่างประธานกับการกระทำที่แสดงโดยคำกริยาว่าประธานเป็นผู้กระทำ หรือประธานเป็นผู้ถูกกระทำ

-         ในภาษาอังกฤษ ประโยคส่วนใหญ่จะมีกริยาเป็นกรรตุวาจก

-         ในภาษาไทย คำกริยาไม่มีการเปลี่ยนรูปในตัวของมันเอง

1.2.5   กริยาแท้กับกริยาไม่แท้ (finite vs. non-finite)

-         ภาษาอังกฤษมีกริยาแท้ได้เพียงตัวเดียวเท่านั้น

-         ภาษาไทย กริยาทุกตัวไม่มีการแสดงรูปที่ต่างกัน

1.3           ชนิดของคำประเภทอื่นๆ

ชนิดของคำประเภทอื่นนอกจากคำนามกับคำกริยามีความซับซ้อนน้อยกว่านามและกริยา และไม่ก่อให้เกิดปัญหาในการแปลมากเท่านามกับกริยา

-         คำบุพบทในภาษาอังกฤษสามารถห้อยท้ายวลีหรือประโยคได้

-         ภาษาไทยไม่มีโครงสร้างแบบนี้

2.หน่วยสร้างที่ต่างกันในภาษาไทยและภาษาอังกฤษ

          2.1 หน่วยสร้างนามวลี: ตัวกำหนด (Determiner) + นาม (อังกฤษ) Vs. นาม (ไทย)

          - นามวลีในภาษาอังกฤษต้องมีตัวกำหนดอยู่หน้านามเสมอ

          - นามวลีในภาษาไทยไม่มีตัวกำหนดแบบภาษาอังกฤษแต่มีตัวบ่งชี้

          2.2 หน่วยสร้างนามวลี: ส่วนขยาย + ส่วนหลัก (อังกฤษ) Vs. ส่วนหลัก + ส่วนขยาย (ไทย)

          - ภาษาอังกฤษวางส่วนขยายไว้ข้างหน้าส่วนหลัก

          - ภาษาไทยวางส่วยขยายไว้หลังส่วนหลัก

          2.3 หน่วยสร้างกรรมวาจก (passive constructions)

          - ภาษาอังกฤษหน่วยสร้างกรรมวาจกมีรูปแบบเดียวที่เด่นชัด

          - ภาษาไทยหน่วยสร้างกรรมวาจกมีหลายรูปแบบ

กริยาที่เกี่ยวกับอารมณ์ ความรู้สึก ภาษาไทยมักเป็นกรรตุวาจก เช่นสนใจ ตื่นเต้น ส่วนในภาษาอังกฤษเป็นกรรมวาจก

          2.4หน่วยสร้างประโยคเน้น subject(อังกฤษ) กับ ประโยคเน้น topic (ไทย)

            2.5หน่วยสร้างกริยาเรียงในภาษาไทย (serial verb constructon) หน่วยสร้างในภาษาไทยที่ไม่มีในภาษาอังกฤษและมักเป็นปัญหาในการแปล

3.สรุป  ในการแปลระหว่างภาษาไทยกับภาษาอังกฤษนั้น ลักษณะทางโครงสร้างที่แตกต่างกันและผู้แปลควรให้ความสนใจเป็นพิเศษมีดังนี้ คิอ

            3.1 เรื่องชนิดของคำ ปัญหาเกิดจากการที่ภาษาหนึ่งมีชนิดของคำบางประเภทแต่อีกภาไม่มี

            3.2 เรื่องประเภททางไวยากรณ์

            3.3 เรื่องหน่วยสร้างหรือรูปประโยค