One
– Way Ticket
By… Jennifer Bassett
Chapter 1 :
The girl with
green eyes.
ชายใส่หมวกสีน้ำตาล พูดว่า
“ มีทั้งตำรวจที่ดีและไม่ดี คุณรู้ใช่ไหม ? ”
ชายหนุ่มพูดว่า “ ใช่ ! นั่นเป็นความจริงที่สุด นั่นไม่ใช่จูลี่ใช่ไหม ? ” เขามองไปทางหญิงสาวที่นั่งถัดขากเขาไป จูลี่ไม่ตอบและมองเขาด้วยความน่าเบื่อ จากนั้นเธอหลับตา
ชายหนุ่ม พูดว่า
“ จูลี่เป็นภรรยาของผม
เธอไม่ชอบรถไฟ
เธอมักจะรู้สึกไม่ดี
เวลาเธออยู่บนรถไฟ”
ชายใส่หมวกสีน้ำตาล พูดว่า “ โอ้ใช่ !
ตอนนี้ภรรยาของผม
เธอไม่ชอบรถประจำทางเหมือนกัน
เมื่อปีที่แล้วเธอเกือบจะเจออุบัติเหตุบนรถบัสมาครั้งนึงแล้ว ในเวลา
2 ปีที่ผ่านมา ผมจำได้ว่าในตอนนั้น มันเกิดขึ้นที่ Manchester เขาบอกว่าเรื่องราวที่เกี่ยวกับภรรยาของเขาเป็นเรื่องที่ยาวและน่าเบื่อที่เกิดขึ้นบนรถบัสนั้น ”
ในรถบัสนั้น มีขายคนหนึ่งสวมหมวกสีน้ำตาล ,
ชายหนุ่มและภรรยาของเขา
แม่และเด็ก ๆ 2 คน
และคนที่มีร่างสูงเข้มใส่ชุดราคาแพง
ชายหนุ่มคนนั้นชื่อ บิล
เขามีผมสีน้ำตาลและเขามีรอยยิ้มที่มีความสุข
ภรรยาของเขามีผมยาวสีแดงและมีดวงตาสีเขียวเหมือนสีเขียวน้ำทะเล พวกเขามีดวงตาที่สวยงามมาก ชายใส่หมวกสีน้ำตาลพูด
เขามีใบหน้าสีแดงขนาดใหญ่และพูดเสียงดังเขาได้พูดกับ Bill
เพราะ Bill เป็นคนพูดมาก
ชายใส่หมวกสีน้ำตาลหัวเราะและเมื่อเขาหัวเราะ Bill
มาก ๆ Bill จะชอบคุยและหัวเราะกับคนอื่น
เด็กทั้งสองร้อนและเบื่อ พวกเขาไม่ต้องการที่จะนั่งลง พวกเขาเสียงดังและวิ่งขึ้นรถไฟ
ตอนนี้พวกเขานั่งลงเรียบร้อยและพร้อมกับความเงียบ
แม่ของพวกเขาพูดด้วยน้ำเสียงและใบหน้าที่เหนื่อย ๆ ว่า “
เธอเป็นผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ” ผมไม่ต้องการที่จะนั่งลง
เด็ก
ๆ พูดว่า “ ฉันหิว ”
แม่ของพวกเขา พูดว่า “ ที่นี่ส้ม ” เธอเอาส้มออกจากกระเป๋าของเธอและเอาไปให้พวกเขา “ ฉันต้องการส้ม ” เด็ก ๆ พูดด้วยเสียงที่ดัง เด็ก ๆ กินส้มของพวกเขาและเงียบไป จากนั้นเด็ก ๆ พูดว่า “ ฉันต้องการน้ำ ฉันหิว ”
ผู้ชายตัวสูงผิวเข้มเอาหนังสือพิมพ์ออกและเริ่มอ่านมันอีกครั้ง จากนั้นจูลี่ลืมตาและมองไปข้างหลังหนังสือพิมพ์ที่เขาอ่าน เธออ่านเกี่ยวกับสภาพอากาศในบูดาเบส และเกี่ยวกับฟุตบอลในลิเวอร์พูล
เธอไม่สนใจเกี่ยวกับบูดาเบสและเธอไม่ชอบฟุตบอลแต่เธอต้องการที่จะฟัง Bill
และผู้ชายใส่หมวกสีน้ำตาลพูดมาก เธอคิดว่า
Bill ไม่เคยหยุดพูด
ทันใดนั้นเองตาของชายร่างสูงผิวเข้มอยู่เหนือหนังสือพิมพ์ เธอไม่เห็นปากของเขาแต่ดวงตาของเขายิ้ม เธอรีบหลบตาจากหนังสือพิมพ์ด้วยความเร็วและอ่านสภาพอากาศของบูดาเปสอีกครั้งหนึ่ง จากนั้นรถไฟก็จอดที่สถานีดาวลิส มีผู้คนเข้าออก เสียงดังโวยวาย “ ใช่สถานีนี้มั้ย ?
” เด็กหญิงถามขึ้น เธอเดินออกไปที่หน้าต่างและมองออกไปด้านนอก
“ ยัง ! ไม่ใช่ กลับมานั่งที่เดิมก่อน ”
แม่ของเธอบอก
เด็กน้อยคุยกับบิล “ พวกเราจะไปเพนเซน ”
“ พวกเราจะไปเที่ยวในวันหยุด ”
“ ใช่ !
” แม่ของเธอตอบ “ พี่สาวฉันมีโรงแรมเล็ก ๆ ริมทะเล
พวกเราจะไปอยู่ที่นั่น
มันราคาถูก คุณรู้ใช่ไหม ?
”
“ ครับ !
” ชายใส่หมวกสีน้ำตาลตอบ มันเป็นเมืองที่น่าอยู่ ผมมีคนรู้จักอยู่ที่นั่น เขามีภัตตาคารอยู่ที่นั่น King
Street ในวันหยุดจะมีผู้คนจำนวนมาก เขาได้กำไรมากมาย ในช่วงหน้าร้อน เขาหัวเราะเสียงดัง ใช่ ! และเขาพูดอีกว่า คุณจะมีความสุขในวันหยุดที่เพนเซน พวกเราจะไป
St. Austell Bill บอก (ผมและจูลี่) มันเป็นวันหยุดแรก จูลี่อยากไปสเปน แต่ผมชอบไป
St. Austell ผมจะไปทุก ๆ วันหยุด มันดีมากถ้าได้ไปในเดือนสิงหาคม คุณจะมีช่วงเวลาที่ดีที่นั่นเช่นกัน จูลี่มองออกไปนอกหน้าต่าง “ บูดาเปสอยู่ที่ไหน ?
” เธอคิด ฉันอยากไปที่นั่น ฉันอยากไปเวียนนา ,
Paris , Rome
, Athens ในตาของเธอเบื่อหน่าย นอกหน้าต่างเธอมองเห็นหมู่บ้านเล็ก ๆ
และเป็นเขาของประเทศอังกฤษ
ชายใส่หมวกสีน้ำตาลมองไปที่จูลี่ “
คุณพูดถูกแล้ว ” เธอบอกกับ Bill
คุณสามารถมีวันหยุดที่ดีในประเทศอังกฤษ พวกเรามักจะไป
Brighton (ผมและภรรยา) แต่อากาศนี่สิ
ผมเคยไปอยู่ที่นั่นมา 1 ปีฝนตกทุกวันตั้งแต่เช้า บ่าย
และค่ำ และที่แน่ ๆ
ฝนไม่เคยหยุดตก เขาหัวเราะเสียงดังมาก ฉันเกือบจะกลับบ้านหลังจากผ่านสัปดาห์แรกไป
Bill หัวเราะเช่นกัน ต่อจากนั้นในทุก ๆ วัน คุณทำอะไร
เขาถาม
จูลี่อ่านเกี่ยวกับอากาศในบูดาเปส เป็นครั้งที่
3 ต่อจากนั้นเธอมองไปที่แขนของชายร่างสูงผิวเข้ม แขนเขายาวมีสีน้ำตาลและดูสะอาดมาก “ แขนสวย
” หล่อนคิด เขาสวมนาฬิกาญี่ปุ่นที่มีราคาแพง “ ญี่ปุ่น
” เธอคิด ฉันต้องการที่จะไปญี่ปุ่น
เธอจ้องและมองตาของชายคนนั้นอีกครั้งบนหนังสือพิมพ์ของเขา เวลานี้เขาไม่มองไปทางอื่น ตาสีเขียวมองไปในตาสีน้ำตาลเป็นเวลานาน หลังจากสถานี
Neton Abbot เจ้าหน้าที่เข้ามาในรถไฟเพื่อดูตั๋ว ขณะนั้นเขาพูด
“ พวกเราทั้งหมดกำลังไปที่ไหนกัน ?
”
รถไฟขบวนนี้กำหนด “ ผู้ชายใส่หมวกสีน้ำตาลพูด ”
“ ช้าไป 20 นาที ,
จากนาฬิกาของฉัน
“ 10 นาที ” เจ้าหน้าที่พูด เขายิ้มไปที่จูลี่
ผู้ชายร่างสูงผิวเข้มวางหนังสือพิมพ์ลง ค้นหาตั๋วและส่งให้เจ้าหน้าที่ เจ้าหน้าที่ก็ได้ตรวจตั๋ว คุณใช่ไหม
? เขาพูด เรือออกจาก
Plymouth ไม่เกิน 6
ชั่วโมง
คุณมีเวลาอีกมาก
ผู้ชายร่างสูงผิวเข้มคนนั้นยิ้ม
วางตั๋วของเขาไว้ข้างหลังกระเป๋าและเปิดหนังสือพิมพ์อีกครั้ง
จูลี่ไม่มองเขา “ เรือ ” เธอคิด “
เขาจะขึ้นเรือจาก Plymouth ไปไหน ?
” เธอมองไปที่เขาอีกครั้งสายตาสีเขียวเป็นเวลานาน
เขาอ่านหนังสือพิมพ์ของเขาและไม่มองไปที่เธอแต่ดวงตาของเขายิ้ม จากนั้นรถไฟจอดที่สถานี Totnes
มีผู้คนมากมายขึ้นลง
“
ทุกคนกำลังไปที่นั่นในวันหยุด ” Bill พูด
เขาหัวเราะมันจะเป็นสิ่งที่มหัศจรรย์ไม่ทำงานเป็นเวลา 2
สัปดาห์
มันเป็นเมืองที่ดีและเงียบ
คือ St. Austell
พวกเขาสามารถอยู่บนเตียงได้ในตอนเช้าและนั่งพูดในตอนบ่าย เขามองไปที่ภรรยาของเขา “
คุณใช่ไหม
จูลี่ ? ”
“ ใช่ บิล ” เธอตอบอย่างเงียบ ฉันตกลง
เธอมองออกไปนอกหน้าต่างอีกครั้งในขณะที่รถไฟวิ่งแล่นอย่างรวกเร็วและฝนตกอีกครั้ง Bill
และชายใส่หมวกสีน้ำตาลพูดคุยกัน Bill
เล่าเรื่องราวเกี่ยวกับผู้ชายสองคนและสุนัข 1
ตัว
ผู้ชายที่สวมหมวกสีน้ำตลหัวเราะเสียงดัง
“ มันเป็นเรื่องที่ดีมากเลย ”
เขาพูด
ฉันชอบมันมาก “ คุณรู้จักเรื่องที่เกี่ยวกับ….” และเขาเล่า Bill
เรื่องชายฝรั่งเศสกับรถจักรยาน 1
คัน “ ทำไมคนจึงต้องหัวเราะเรื่องนี้ ”
จูลี่คิด “ มันน่าเบื่อน่ะ !
” แต่ Bill
ชอบมัน
ต่อจากนี้ เขาเล่าเรื่องเดียวกับผู้หญิงแก่และแมว 1
ตัว
ชายสวมหมวกสีน้ำตาลก็หัวเราะอีกครั้ง
“ มันดีเช่นกัน ฉันไม่รู้ว่าคุณจำได้ทั้งหมดมั้ย ?
”
“ เพราะ ”
จูลี่คิด “ เธอบอกพวกเขาทุกวัน ”
“ ฉันไม่เข้าใจ ”
เธอพูดขึ้นมาทันที
เธอมองไปที่ Bill “ ทำไมแมวถึงตาย ? ”
“ ชูว์ ” “ เงียบหน่อย ” แม่ของเธอพูด
“ มานี่และกินแซนวิสเลย ”
“ ตกลง ” Bill
พูด “ ฉันชอบเด็ก ๆ ”
ผู้ชายสวมหมวกสีน้ำตาบมองไปที่แซนวิสของเด็ก ๆ “ เอิ่ม ฉันก็หิวเช่นกัน ”
เขาพูดคุณสามารถกินอาหารในห้องอาหารบนรถไฟ เขามองไปที่
Bill “ ไปที่ห้องอาหารกันมั้ย ?
” ฉันต้องการดื่มเช่นกัน
บิลหัวเราะ “ คุณพูดถูก ” มันเป็นเรื่องที่หิว Bill บอก ชายสองคนยืนขึ้นและวางของไว้ทางด้านซ้าย สาวน้อยกินแซนวิสของเธอ และมองไปที่จูลี่ “
แต่ทำไมแมวถึงตาย ? ” เธอถาม “ ฉันไม่รู้ ”
จูลี่ตอบ
บางทีมันอาจจะอยากตาย
สาวน้อยมานั่งติดกับจูลี่ “ ผมขอบผมของคุณ ”
เธอพูด “ มันสวย ”
จูลี่มองไปที่เธอแล้วยิ้ม
สำหรับบางนาทีมันอาจจะเป็นช่วงเวลาในการเดินทาง
จากนั้นชายร่างสูงผิวเข้มเปิดถุงของเขาและเอาหนังสือออก เขาวางไว้บนที่นั่งถัดจากเขาและมองไปที่จูลี่ด้วยร้อยยิ้ม จูลี่มองกลับมาที่เขา
และจากนั้นเขามองลงไปที่หนังสือเล่มนี้ “
เมื่อที่มีชื่อเสียงของอิตาลี ”
เธออ่าน ทนิส ,
ฟลอเรนซ์ , โรม ,
เนเปิลล์
เธอมองออกไปนอกหน้าต่างอีกครั้ง
มีฝนตก 2 สัปดาห์ใน St.
Austell เธอคิดว่า เธออยู่กับ
Bill ท่ามกลางสายฝน
หลังจากครึ่งชั่วโมงทั้งสองคนกลับมาที่การเดินทาง มีผู้คนจำนวนมากบนรถไฟขบวนนี้ Bill
พูด “ คุณต้องการแซนวิชมั้ย ,
จูลี่ ? ”
“ ไม่ !
ฉันยังไม่หิว ” เธอตอบ
รถไฟเกือบถึงสถานี ประตูเปิดออกและผู้คนเริ่มเดินขึ้นลง ชายใส่หมวกสีน้ำตาลพูดว่า
คนร่างสูงผิวเข้มลุกขึ้นมายืนและวางหนังสือของเขา จากนั้นเขาก็หยิบกระเป๋าของเขาและวางลง
รถไฟหยุดที่สถานี มีผู้คนจำนวนมากขึ้นบนรถไฟ
มีผู้หญิงสองคนและชายชราคนหนึ่งเดินเข้ามาในรถไฟ พวกเขามีของจำนวนมาก พวกเขานำของขึ้นรถไฟจำนวนมาก ชายใส่หมวกสีน้ำตาลยืนขึ้นและช่วยรับของพวกเขาขึ้นบนรถไฟ มีถุงของผู้หญิงถุงหนึ่งใส่แอปเปิ้ล ซึ่งถุงใส่แอปเปิ้ลของเธอเก่าและขาดออก ทำให้แอปเปิ้ลตกหล่นลงมา
“ โอ้ว !
” เธอพูด
ทุกคนหัวเราะและช่วยเธอเก็บแอปเปิ้ลให้เธอ รถไฟเคลื่อนตัวออกจากสถานี Plymouth หลังจากนั้น 2
นาที
ทุกคนนั่งลงและหญิงคนนั้นให้แอปเปิ้ลกับเด็ก ๆ
“ ที่ไหนจูลี่ ?
” Bill พูด เธอไม่ได้อยู่ที่นี่ “
บางครั้งเธอเดินไปร้านอาหาร
” ชายใส่หมวกสีน้ำตาลบอก
“ แต่เธอไม่ได้หิวน่ะ ”
Bill พูด “
เธอบอกกับฉัน ” สาวน้อยมองไปที่ Bill
“ เธอได้ออกจากรถไฟไปแล้ว ”
เธอพูดกับชายผิวเข้าสูง
“ ฉันเห็นพวกเขา ”
“ แน่นอนเธอไม่ได้” Bill พูด “ เธออยู่บนรถไฟขบวนนี้ เธอไม่ได้ออกไป ”
“ ใช่ !
เธอไม่ได้ออกไป ” แม่และเด็ก ๆ
พูดในขณะนั้นฉันเห็นเธอมีผู้ชายร่างสูงรอเธออยู่น่ะ ผู้ชายร่างสูงรอเธออยู่ที่ชานชะลา
“ เขารอเธอ ”
Bill พูดขึ้น
“ แต่…แต่เขาอ่านหนังสือพิมพ์ทุกเวลา เขาไม่ได้คุยกับจูลี่ และเธอก็ไม่เคยพูดกับเขา พวกเขาไม่ได้พูดกัน ”
Bill พูด
“
คนไม่จำเป็นต้องพูดคุยกันเสมอไป
ชายหนุ่ม ” แม่ของเด็กพูด
“ แต่ เธอคือภรรยาของผม ”
Bill พูดด้วยสีหน้าที่โกรธหน้าเขาสีแดง “
เธอไม่สามารถทำแบบนั้นเลย
” เขาพูดเขา
ๆ Bill ยืนขึ้น แล้วพูดว่า
“ เขาจะไปหยุดรถไฟ ”
ทุกคนมองเขาและเด็กสองคนหัวเราะขึ้น
“ ไม่ !
” ชายใส่หมวกสีน้ำตาลพูด “
ไม่ ! คุณไม่ต้องทำแบบนั้น ”
“ นั่งและกินแซนวิชของคุณ ,
เพื่อน ”
“ แต่ฉันไม่เข้าใจ ทำไมเธอต้องไป
? ” อะไรที่ห้ามไม่ให้ฉันทำแบบนั้น Bill แสดงสีหน้าที่ไม่มีความสุข หลังจากนั้นเขาก็นั่งลงอีกครั้ง “
อะไรที่ห้ามไม่ให้ฉันทำ
” เขาพูดอีกครั้ง
“ ไม่มีอะไร ” ชายใส่หมวกสีน้ำตาลพูด เขากินแซนวิชอย่างช้า ๆ ไป พวกเราไปเที่ยววันหยุด ที่ St. Austell
กัน
คุณสามารถมีความสุขและช่วงเวลาดี
ๆ ที่นั่น และคุณสามารถลืมจูลี่ได้ คุณลืมอะไรเกี่ยวกับจูลี่ เธอมีตาสีเขียวในขณะนั้น เขาเอาแซนวิชออกครั้งที่ 2
และเริ่มกินมัน
ฉันรู้ว่าผู้หญิงคนหนึ่งตาสีเขียว
เธอมองมาที่ฉันเวลาฉันรู้สึกแย่
ไม่ ! คุณไม่ต้องการลืมเกี่ยวกับจูลี่.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น